این که شش عکاس در پیروی از تمی خاص اقدام به نمایش آثار در بازه زمانی مشخص کنند امری جذاب و قابل توجه است و هر نگاهی را به سمت خود معطوف می دارد. کم نیستند پروژه های هنری در دنیا که با تعدد هنرمندان مشارکت کننده قوام یافته و اجرا شده اند و به دلیل جمعی بودن، خصوصیات کار فردی را کنار زده و به جامعیتی مقبول در اذهان مخاطب دست یافته اند. اما عکاسان این نمایشگاه، نه یک کلاب عکاسی اند که مثل کلاب های تشکیل شده در اواخر دهه هشتاد قرن نوزدهم(1) اعضایش را به پیروی از اسلوب های مشخص بنیادین مجبور کند، و نه درگیر یک ماموریت حرفه ای اند که دستورالعمل های دقیق استرایکر گونه (2) خود را پیگیری کنند تا نتیجه کارشان در مقام الگویی در خدمت یک سازمان اجتماعی قرار گیرد. شاید کار این گروه شش نفره عکاس مشهدی را بدون در نظر گرفتن محتوای متفاوت، بتوان یک لینکد رینگ (3) تلقی کرد، آن هم از این بابت که تجربیاتی شبیه این نوع همکاری، در لندن یک قرن پیش انجام می شد؛ زمانی که عکاسان بر اساس گپ و گفت هایی که در گالری های کوچک گروه عکاسان جدایی طلب در نیویورک انجام می دادند، دست به برپایی نمایشگاه های مختلف می زدند. این جا نیز این نوع همکاری که بیشتر بر مبنای هم اندیشی صورت گرفته است از این بابت که کار فردی را کنار زده و تولید بر اساس هم فکری و گپ و گفت را ایجاد کرده، ما را به یاد حلقه های هم فکری و متحد یک قرن پیش اروپا می اندازد. در این نمایشگاه که دومین گردهم آیی عکاسانش است (با اندکی تغییر نسبت به نمایشگاه پیشین شان در سال گذشته) روایت های تصویری این گروه را از تم واحد«اجتماع» به تماشا می نشینیم. عنوان نمایشگاه همبود است؛ شاید در میان مترادف های تم نمایشگاه (یعنی اجتماع) کلمه همبود دور از ذهن ترین و نامتعارف ترین آن ها باشد، اما عکاسان با انتخاب این عنوان سعی در سوق دادن ذهن مخاطب به سویه های نهان موضوع شان دارند و ما را به سمت فضاهای نامتعارف تم انتخابی خود دعوت می کنند. عکس ها با فضا، زبان و تکنیک، قضاوت و سنجش می شوند؛ اصولی که در میان شش مجموعه ارائه شده در این نمایشگاه بسیار متفاوت و فاصله دار است و به نظر می رسد گروه عکاسان به دنبال ایجاد رویه ای واحد در مجموعه ها نبوده اند و با آزاد گذاشتن نگاه و تکنیک عکاسان، نتیجه نهایی را به خود عکاس واگذار کرده اند نه اسلوب و قراردادهای توافق شده و پیش شرط هایی برای وحدت بیشتر در میان شش مجموعه عکس. این رویه البته از این منظر خوب است که «گستردگی و انبساط موضوع» را در ذهن مخاطب ایجاد می کند که شش نگاه متفاوت را با شش زبان متفاوت یک جا کنار هم ببیند. به این ترتیب در این نمایشگاه با شکل های مختلفی از پرداخت موضوعی سر و کار داریم و عکاسان گاه به سویه های کاملا انتزاعی و تفسیرهای شخصی از اجتماع گرایش دارند، گاه به نگاه کمابیش مستند بی واسطه، زمانی به فردیت در اجتماع می پردازند و زمانی دیگر به انسان غائب در آن.